धादिङको त्रिपुरेश्वर गैरिगाउँमा गाविसमा वि.सं २०३५ सालमा जन्मिएका अन्जन थापा (कुमार) एउटा सामान्य सैनीक परिवारका जेठा छोरा थिए । अन्जानबाहेक आमा, बुवा, एक भाई र एउटी दिदि थिइन् उनको परिवारमा । पढ्नमा सामान्य अन्जन एउटा ख्यातीप्राप्त व्यक्ति बन्न चाहान्थे । सपनाहरुको ठुलै थैलो बोकेर वि.सं २०५० सालमा रित्तो हात काठमाडौ छिरेका अन्जनले क्याम्पस जीवनमा पैसाको अभाव झेल्नुपर्दा जागिरको अभिलाषमा निकै तनावको सामना गरे । तर गाउँका एकजना जानपहिचानका दाईले टे«किङ अफिसमा झोला बोकेर टुरिस्ट र टुरिस्ट गार्डसंग हिड्ने जागिर लगाईदिए । टुरिस्टको झोला बोकेर जीवन संघर्ष सुरु गरेका अन्जानको झोले जागिरदेखि अरबपतिसम्मको यात्राको विषयमा राष्ट्रिय खबर बाट साभार गरीएको :- पत्रकार नबराज कुँवरले गरेको अन्तरंग कुराकानीको अंश ।

बुबा मलाई आर्मी बनाउन चाहानुहुन्थ्यो 
हो, धादीङबाट २०५० सालमा म काठमाडौँ छिर्दा मसंग ‘मेरो भन्नु’ केही थिएन । हुन त मलाई सामान्य आर्थिक सहायताको लागि मेरा बुवा हुनुहुन्थ्यो । मेरो पारिवारिक आर्थिक पृष्ठभुमी सामान्य थियो । ‘धेरै भएका’हरुमा पनि हामी पर्दैन थियौँ र ‘हुँदै नहुने’मा पनि पर्दैनथ्यौँ । बुवाले सामान्य सपोर्ट गर्ने भने पनि म आफैँ केही गर्न चाहान्थेँ । बुबा मलाई आर्मी बनाउन चाहानुहुन्थ्यो । तर ‘म अन्जान थापा’ भनेर अरुको सामु आफ्नो छुट्टै पहिचान बनाउँन चाहान्थेँ । त्यसैले त आर्मीको जागिरप्रति विकर्षित थिएँ । मैले त्यो जागिर खाएँ भने म सँधै मेरै बुबाप्रति आश्रित हुनुपर्दथ्यो । त्यसैले मैले मेरो बुवाको ‘आर्मी जागिर खा’ भन्ने प्रस्ताव अस्वीकार गरेँ । धादीङको स्थानीय विद्यालयमा १० कक्षा उत्तिर्ण गरेपछि म पढ्नको लागि भनेर काठमाडौँ आएको थिएँ ।

 पत्रकार बन्ने इच्छा
म आफ्नो परिचय विस्तार गर्न चाहान्थेँ । म पत्रकारीतामा इच्छुक थिएँ । त्यसैले म पत्रकारीता विषय लिएर २०५० सालमा आर आर क्याम्पमा भर्ना भएँ । तर तत्कालीन अवस्थाले मलाई पत्रकारीता पट्टि जान दिएन । म पत्रकारीताको सपनाको तिलाञ्जली दिएर तत्कालीन समस्या टार्नतिर लागेँ । मलाई रुपैयाँबाट आइपर्न सक्ने समस्याहरुदेखि सँधै डर लाग्थ्यो । तर संगसंगै मसित हिम्मत पनि थियो । यो भएन भने त्यो गर्छु भन्ने योजनासहित म काम सुरु गर्थेँ ।

जापानमा लुक्ने प्रयास
सन् २००० सालमा मैले कम्पनि खोलेँ । लगत्तै मैले व्यवासयिक उद्धेश्यमा २००१ सालमा जापान घुम्न जाने अवसर पाएँ । म जापानमा साँच्चै राम्रो रहेछ भने उतै भागेर बस्ने विचारमा थिएँ । व्यवसाय ठीकै थियो, तर विदेशमा राम्रो हुन्छ भनेको सुनिन्थ्यो । त्यसैले जापान घुम्न गाको बेला ठीक लाग्यो भने उतै लुकेर बस्ने विचार गरेको थिएँ । तर जब म त्यहाँ पुगेँ मैले मेरै बुबाले भनेको आर्मीको जागिरभन्दा बन्धनपूर्ण देखेँ त्यहाँको अवस्था । म त स्वतन्त्ररुपमा आफ्नो परिचयका लागि आफ्नै समय निर्धारण गरि काम गर्न चाहान्थेँ । त्यसैले जापानमा लुकेर बस्ने चाहाना उतै सेलाएर म नेपाल फर्किएँ । र काम गर्न लागेँ । तपाई पत्याउनुहुन्न होला । म १५ घण्टाभन्दा ज्यादा काम गर्थेँ । आफ्नो व्यवसाय भनेपछि त्यसै पनि जाँगर चल्थ्यो । नेपालको राजनैतिक अवस्था त्यतिबेला सामान्य नै थियो । त्यसैले व्यवसायको अवस्था पनि ठीकै थियो । मैले व्यवसायबाट सन्तुष्टि पाउन थालेँ । म अझै काम गर्न थालेँ । चुनौतिहरु थिए । व्यवसायमा कैले काँही अप्ठेराहरु आउँथे । तर मैले त्यसको डटेर सामना गरेँ । केही वर्षको अन्तरालमा मैले होटल व्यवसायतर्फ पनि लगानी गरेँ । सामान्य ढंगले पर्यटकहरुका लागि होटल खोलेँ । पछि राम्रै हुँदै तारे होटल बनाएँ । त्यसबीचमा म निकै खटेँ ।

हिँजोको सामान्य गाउँले केटो, आज गाउँ जाँदा भव्य स्वागत
हिँजो त्यही गाउँको एउटा सामान्य ठिटो आज म त्यहाँ जाँदा गाउँलेहरुले गाउँभरि भव्य स्वागत गर्नुहुन्छ । म गाउँको विकासमा पनि सक्रिय छु । गाउँ विकासका काममा लागि परेका विभिन्न संघसंस्थालाई म सकेजति सहयोग गर्नबाट पनि पछि हट्दिन । मैले मेरा होटल र अफिसहरुमा अधिकांश धादीङकै बेरोजगार युवाहरुलाई रोजगारी दिएको छु । उहाँहरुको बुवाआमाले म गाउँ जाँदा निकै आदरसम्मानले मेरो स्वागत गर्नुहुन्छ ।